Monkeypox Virus Molecular Detection Kit (เรียลไทม์ PCR)

Monkeypox Virus คืออะไร?

Monkeypox เป็นโรคติดเชื้อไวรัสจากสัตว์สู่คน (ไวรัสที่ส่งมาจากสัตว์สู่คน) โดยมีอาการคล้ายกับที่เคยพบในผู้ป่วยไข้ทรพิษ แม้ว่าจะมีอาการรุนแรงน้อยกว่าในทางคลินิกด้วยการกำจัดไข้ทรพิษในปี 1980 และการหยุดฉีดวัคซีนไข้ทรพิษในเวลาต่อมา Monkeypox ได้กลายเป็นออร์โธพอกซ์ไวรัสที่สำคัญที่สุดสำหรับสาธารณสุขโรคฝีฝีดาษมักพบในแอฟริกากลางและตะวันตก มักอยู่ใกล้กับป่าฝนเขตร้อน และพบมากขึ้นเรื่อยๆ ในเขตเมืองโฮสต์สัตว์ประกอบด้วยสัตว์ฟันแทะและสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมหลายชนิด

การแพร่เชื้อ
การแพร่จากสัตว์สู่คน (สัตว์จากสัตว์สู่คน) สามารถเกิดขึ้นได้จากการสัมผัสโดยตรงกับเลือด ของเหลวในร่างกาย หรือรอยโรคทางผิวหนังหรือเยื่อเมือกของสัตว์ที่ติดเชื้อในแอฟริกา พบหลักฐานการติดเชื้อไวรัสฝีดาษในสัตว์หลายชนิด เช่น กระรอกเชือก กระรอกต้นไม้ หนูในกระเป๋าแกมเบีย ดอร์มิซ ลิงสายพันธุ์ต่างๆ และอื่นๆแหล่งน้ำธรรมชาติของอีสุกอีใสยังไม่ได้ระบุ แม้ว่าหนูจะมีโอกาสมากที่สุดการรับประทานเนื้อสัตว์ที่ปรุงสุกไม่เพียงพอและผลิตภัณฑ์จากสัตว์อื่นๆ ของสัตว์ที่ติดเชื้อนั้นเป็นปัจจัยเสี่ยงผู้ที่อาศัยอยู่ในหรือใกล้พื้นที่ป่าอาจได้รับสัตว์ที่ติดเชื้อทางอ้อมหรือในระดับต่ำ

การแพร่เชื้อจากคนสู่คนอาจเป็นผลมาจากการสัมผัสใกล้ชิดกับสารคัดหลั่งจากระบบทางเดินหายใจ แผลที่ผิวหนังของผู้ติดเชื้อ หรือวัตถุที่ปนเปื้อนเมื่อเร็วๆ นี้การแพร่เชื้อผ่านอนุภาคทางเดินหายใจแบบหยดมักจะต้องเผชิญหน้ากันเป็นเวลานาน ซึ่งทำให้เจ้าหน้าที่สาธารณสุข สมาชิกในครัวเรือน และการสัมผัสใกล้ชิดอื่นๆ กับผู้ป่วยที่ใช้งานมีความเสี่ยงมากขึ้นอย่างไรก็ตาม ห่วงโซ่การแพร่เชื้อที่ยาวที่สุดในชุมชนได้เพิ่มขึ้นในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาจากการติดเชื้อจากคนสู่คน 6 รายเป็น 9 รายซึ่งอาจสะท้อนถึงภูมิคุ้มกันที่ลดลงในทุกชุมชนเนื่องจากการหยุดฉีดวัคซีนไข้ทรพิษการแพร่เชื้อสามารถเกิดขึ้นได้ทางรกจากแม่สู่ลูกในครรภ์ (ซึ่งอาจนำไปสู่โรคฝีดาษได้ แต่กำเนิด) หรือระหว่างการสัมผัสใกล้ชิดระหว่างและหลังคลอดแม้ว่าการสัมผัสทางกายอย่างใกล้ชิดเป็นปัจจัยเสี่ยงที่ทราบกันดีในการแพร่เชื้อ แต่ในขณะนี้ยังไม่เป็นที่แน่ชัดว่าโรคฝีดาษนั้นสามารถติดต่อผ่านเส้นทางการแพร่เชื้อทางเพศสัมพันธ์ได้หรือไม่จำเป็นต้องมีการศึกษาเพื่อทำความเข้าใจความเสี่ยงนี้ให้ดีขึ้น

การวินิจฉัย
การวินิจฉัยแยกโรคทางคลินิกที่ต้องพิจารณารวมถึงโรคผื่นอื่นๆ เช่น อีสุกอีใส หัด ติดเชื้อแบคทีเรียที่ผิวหนัง หิด ซิฟิลิส และอาการแพ้ที่เกี่ยวข้องกับยาภาวะต่อมน้ำเหลืองในระหว่างระยะลุกลามของการเจ็บป่วยอาจเป็นลักษณะทางคลินิกในการแยกความแตกต่างของฝีดาษจากโรคอีสุกอีใสหรือไข้ทรพิษ

หากสงสัยว่าเป็นอีสุกอีใส เจ้าหน้าที่สาธารณสุขควรเก็บตัวอย่างที่เหมาะสมและส่งไปยังห้องปฏิบัติการที่มีความสามารถอย่างเหมาะสมอย่างปลอดภัยการยืนยันโรคฝีในลิงขึ้นอยู่กับชนิดและคุณภาพของตัวอย่างและประเภทของการทดสอบในห้องปฏิบัติการดังนั้น ตัวอย่างควรบรรจุและจัดส่งตามข้อกำหนดระดับประเทศและระดับสากลปฏิกิริยาลูกโซ่โพลีเมอเรส (PCR) เป็นการทดสอบในห้องปฏิบัติการที่ต้องการเนื่องจากความแม่นยำและความไวสำหรับสิ่งนี้ ตัวอย่างการวินิจฉัยโรคอีสุกอีใสที่ดีที่สุดนั้นมาจากรอยโรคที่ผิวหนัง – หลังคาหรือของเหลวจากตุ่มหนองและตุ่มหนอง และเปลือกแห้งหากเป็นไปได้ การตรวจชิ้นเนื้อเป็นทางเลือกตัวอย่างรอยโรคต้องเก็บไว้ในหลอดที่แห้งและปลอดเชื้อ (ไม่มีสื่อสำหรับการขนส่งไวรัส) และเก็บในที่เย็นการตรวจเลือดด้วย PCR มักไม่สามารถสรุปผลได้เนื่องจากไวรัส viremia มีระยะเวลาสั้นเมื่อเทียบกับระยะเวลาการเก็บตัวอย่างหลังจากเริ่มมีอาการ และไม่ควรเก็บจากผู้ป่วยเป็นประจำ

อ้างอิง: https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/monkeypox